चतुर्विंशति : रामायण -- Chathurvimshathi Ramayana :

வாழ்த்துப் பாயிரம்  :

முனி சிரோன்மணி நனிநல்கிய நடையின் நாயகன்
தனிப் பெரும்காவியம் துணையா,  முன்னவர் ஆசியோடு 
பனிமலர்ப் பாவைதன் கொழுண ! நின்சரிதை பகர்வான்
கனிந்திடாய் இறைவ ! என்நாவில் இன்கவியாய் மலர்ந்து !

சதுர்விம்ஸதி ராமாயணம் :

தேவரெலாம் வேண்ட தயரதன்தன் புத்திரனாய்
ஆதவன் ஆதி குலத்தே -- அவதரித்தாய்

ராமா!  இளகிபதித்த மன்னன் ரமித்தனன் 

''ராமராம'' என்றே துதித்து.                                  - 1.

பகலவன் பார்த்து அலர்கமலம் அன்ன

உகப்பொடு மக்கள் வளர்தர -- ஏகினன்

கௌசிகன்தன்  வேள்வியோடு ஐயர்கு சிவன்வில் 

ஒசிந்து முடிப்பான் மணம் !                                 -2.

மாதவன் முன்நடந்த கானில் இளையானும்
மாதவன்தன்   பின்நடக்க தாடகை -- மாதும்
சுபாகுவும் வீழ்த்து அகலிகை நீஉயிர்த்தாய்!
சோபனமாம் கைகால் கொண்டு                         - 3.

பரசுடை ராமன் துணிவை அழித்தாய் !

பரிசென மன்னன் மௌலியுன் -- சிரசிடைத்

தாழ்ப்பான் நினைவதும் கூன்மகள் ஓர்கூற்றால்

பாழ்த்தாய், வனமே புக !                                      - 4.

கங்கையை காதல் குகன்கடத்த செல்வாயேல்

இங்கு பரதாழ்வான் வாழ்தனனோ ? -- என்கோ! கேள் !

தாயர்சொல் கேட்டு தயரதன் ஈந்தத்தை

நோயென போக விடுத்து.                                   - 5.

பரதநம்பி வந்து பணிதலும், மண்ணாள்

மரவடியை தந்துபோக்கி, பஞ்சவடி -- சேர்ந்தாய் !

வரன்பேசி வந்த சூர்பனகைக் காதுமூக்கும்

குறைப்ப, குறித்தாள் பகை.                                 - 6.

பதினாறா மாயிரவர் காற்றளைப் பூளை

கதிகாணப் போர்த்தாய் ! இலங்கைக் -- கதிபதி

வன்மம் துளிர்க்கவே ! சீதைபால் நேராதன

அன்பும் வளர்த்தான் அவன்.                              - 7.

மாயா மிருகம் மருட்சியில் பாய்ந்தலைப்ப

நீயும் நெடுந்தூரம் கடந்தற்பால்  -- மாய

வரக்கன் அகம்புகுந்து அன்னையை நச்சி

சிறைகொள  சூழ்த்தான்  இரந்து .                      - 8.

வந்தெதிர்ந்த புள்ளரசன் பட்சத்தை வீழவாங்கி

சுந்தரியை கொண்டு தனிச்சிறையில் -- பந்தித்தான் !

அன்னையைத் தேடி அயர்ப் புற்று ஜடாயுவை

கண்ணுற்றாய் ! வாழ்வு மது !                             - 9.

வழுத்தி  கபந்தன், குரக்கர சன் சேர்

வழிபுகல, அவ்வழியில் அன்னை --  வழங்கும்
பழங்கள் புசித்தருள்தீ ! தன்குருவின் தாள்நயந்து

வாழ  சபரிக்காம்  வீடு.                                         -10.

கணைஒன்றால் வாலியை வீழ்த்தி இளையோன்  

துணைநின்று பாலித்தாய்!  ராமா ! -- கணையாழி  

கொண்டேகி  சீதை உயிர்மீட்டான் அநுமன் !

''கண்டேன்'' எனவால்  உனது.                            -11.

இச்சையால் தன்னை இசைவிக்க வந்தானை

மெச்சலாம் நல்வழி ராமனை - நச்சுதல்

சொல்லுகேன்!  உன்னுயிர்க்கு  உற்றது அஃதலால் 

புல்லிதுபோல்  மாள்வதே  மற்று! .                   -12.

அலைந்துழன்று ஆற்றாதே  தாளீணைக்கீழ் காகம்

தலைசாய்ப்ப வாழ்வித்தான் அன்றெம்  -- தலைவன்  !
ஹனும!நின்   சேரடை யாளம் இதுகாண்
வனப்புடைப் பொன்தலைச் சுட்டி.                    -13.

குரங்குகள் சைலம் திரித்து அணைசெய

ஓரத்த தோர்அணிலம் ஆங்கே -- புரண்டிட்டு

மண்பாவி நற்றுணை போக, இராமனும்

அன்போடு தொட்டிட்டான் கோடு.                     -14.

வரநின்ற வீடணற்கு தஞ்ச மளித்தாய்!

குரக்கதால் முந்நீர் அணைகட்டி -- நேரா

நிசாசரனை  நீறு செயவே படைதொட்டாய் !

பூச்சொரிவர்  விண்ணோர் புகழ்ந்து !                 -15.

இராவணன் பட்டான் அதுஎம் பிழைப்போ?

இராக்கதர் எம்மை குரக்கினம் --தூற

அகல்வான் வகையும் அறிகிலம் அத்தால்

புகல்நீ இராமா எமக்கு !                                          - 16.

''எந்தயே! யானும் உனக்காள் ! என்றவனை 

சந்தித்  திசைந்தபின்,  நம்பு  -- ''நம்பி

சரணே சரணென்று வந்தக்கால் ஏனே

வரிலும் தாழ்கொடான்'' என்று .                          - 17.

அன்னை அவள்தன்  அருளுக்கு ஆளாமால்

''என்ன இவன்பாபம்? யாரது -- தன்னை

செய்வதிலர்? என்பளே  போலுமே. தம்மை

நைவார் திறத்தும்  அவள் !                                    -18.

ஜானகி தீயில் குளிப்ப அவள்தூயள்  

ஆன படியோ? இளையானை -- கானில் 

வசைமொழிந்த காரணமோ? மற்றெவர்  ஏச்சுக் 
கிசைகிலா திஃது உரை?                                           -19.

பரதன் அழலின் பிழைப்ப  அனுமன்

துரிதலும், புட்பக ஊர்திமேல்  -- ஊர்ந்தாய் நீ !

பூசித்து  புநிதநீ ராட்டி அரியணைமேல்

வசிட்டன் புனைந்தான் மௌலி.                           -20.              

 வண்ணான் ஒருவன் இகழ்வுக்கு ஏலாது
அண்ணல் இராமன் புணர்ப்பெய்தி  -- ஒண்டொடியாள்

தேவியை தொல்கானம் சேர்வித்தான், வான்மீகி

காவியத்தாய் கண்கள் பனித்து .                           - 21.

மக்கள் இருவரை ஈன்றனள் அன்னை !அம்

மக்கள் இருவரும் வில்லாற்றல் -- மிக்கு

வளர்தர, வேள்விப் பசுவைப் பிணைத்துக்

கிளர்ந்தனர், தாதைக் குகப்பு.                                   - 22.

அடிச்சியாய் முற்படத்  தேவி பிரிகை,

தொடர்ச்சியாய் காட்டுக்கு ஏகி - இடர்தலிவை

'தன்னை' இராமன் பணித்தது ஏலவே !

பின்னை தரியாப் பிரிவு.                                             - 23.

தம்மக்கள் அம்பவள வாய்க்கொண்டு தன்சரிதை

அம்ம!அவன் கேட்க,பின் சீதையை -- எம்மான்!

பிரியலுற்றுத் தாழ்த்தான், தம்பியை என்று

பிரிவனோ அன்றவன்  வீடு.                                      - 24.

மங்களம் :

கோசல ராமா ! உனக்குஎன்  மங்களம் !

பாசமோ டானகுணக் குன்றுக்கு -- நேசமான 

மங்களம்! யாண்டும் தசரதன் மைந்தனுக்கு

மங்களம் தங்கவே  மிக்கு !!!                                       -25.

முத்திரைப் பாசுரம் :

மூத்தவர் வார்த்தை இளையவர் ஆற்றுதல்
காத்த இராமன்சீர் ஏலுமிவை - தோத்திரம்
நேர்த்தியோடு ஆமே ! திருநிறை வாசன்தன்
ஆர்த்தி அதிசெயல் பட்டு !                                           -26.

--தாசரதி தாஸன்,
{(அகரம்) கிடாம்பி ஸ்ரீநிவாச ரங்கன் ஸ்ரீநிவாச தாஸன்}.
[K. S. Srinivasan].

-------------With ENGLISH meaning------------------------

Prayer :

முனி சிரோன்மணி நனிநல்கிய - Brahmarishi Valmiki, sung
நடையின் நாயகன்- the glory of  ''maryada Purushotam'' Rama in the form of RamayaNa
தனிப் பெரும்காவியம் - the worlds immortal Epic.
துணையா - With the help of the same and
அன்னவர் ஆசியோடு - locked in their blessings
பனிமலர்ப் பாவைதன் கொழுண ! - Ho Lord of Sri Mahalakshmi
நின்சரிதை பகர்வான்- let me proceed to narrate your story - in its shortest form of 24 stanzas representing the 24 syllables of Gayatri Maha Mantra - for which effort
கனிந்திடாய் இறைவ ! - let your Grace lead me - Thou art the Great.
என்நாவில் இன்கவியாய் மலர்ந்து ! - seated on my tongue Thou shall spring the verses, like the nectar in a sprouting flower.

The Poem :

தேவரெலாம் வேண்ட -  As prayed by the Devas
ராமா!  - Rama
அவதரித்தாய் - You are born in
ஆதவன் ஆதி குலத்தே -- The Surya Clan as
தயரதன்தன் புத்திரனாய் - Son to Dasaratha.

(Because you are born as a result of ''Putra KamEshti'' sacrifice, after a long long years of wait)

இளகிபதித்த மன்னன் - The aged King felt young and
 ரமித்தனன்  - Enjoyed (your childhood ways)

''ராமராம'' என்றே துதித்து.- Chanting your name Rama all the time.

பகலவன் பார்த்து - Looking at the Sun
அலர்கமலம் அன்ன - The Lotus blossoms. Similarly

உகப்பொடு - Pleased by Royal pampering
மக்கள் வளர்தர -- The four children grew over the years.

(And when they were around the age of 12 )

ஏகினன் கௌசிகன்- Sage Viswamitra (Son of Kusika) arrived
தன்  வேள்வியோடு - Seeking help to protect his Yajna-
ஐயர்கு - as well as to solemnize Rama's
முடிப்பான் மணம் - marriage
சிவன்வில் ஒசிந்து- bowing the ''Shiva-Danush'' - as a prerequisite proclaimed by King Janaka, for giving his daughter Sita in marriage.

மாதவன் - Wading through Siddha Ashrama (= This is the hermitage of Vishnu before taking up Vamna incarnation. Later the incarnate Vamana also practiced asceticism here. This hermitage belongs to both Vishnu and Vamana, and on such an analogy this even belong to Rama as well, who arrived here to safe guard the Vedic ritual of Viswamitra.)
முன்நடந்த கானில் -  the two
இளையானும் - LakshmaNa and

மாதவனும்  பின்நடக்க - Rama  followed Sage Viswamitra, the celebrated Brahma Rishi.
தாடகை மாதும் - tATaka, the demoness and her son

சுபாகுவும் வீழ்த்து - subhAhu were felled by the arrows of Rama
அகலிகை நீஉயிர்த்தாய் - while Ahalya was redeemed from her curse,

சோபனமாம் கைகால் கொண்டு.- one by His hands and the other by His Foot, so sacred and auspicious.

பரசுடை ராமன் - Lord Parasu-Rama
துணிவை அழித்தாய் - who came to challenge Rama, returned over-powered.

பரிசென மன்னன் - Later the King, as desired by him and the people of Ayodhya
மௌலியுன் சிரசிடைத் தாழ்ப்பான் - Wanted You to be Consecrated as the Heir to His Throne.
நினைவதும் - That idea
பாழ்த்தாய் - Went in vain
கூன்மகள் ஓர்கூற்றால் - By the mischievous design of  Gooni - the hunch-backed servant maid of Kaikeyi.

வனமே புக - Longing for a sojourn in forests.

காதல் குகன் - Helped by compatriot Guha
கங்கையை  கடத்த - You got across the River Ganges and
செல்வாயேல் - went forlorn, but

இங்கு - here at Ayodhya
பரதாழ்வான் வாழ்தனனோ ?- Did Bharata relish the King's act?
என்கோ! கேள் ! - Oh ! Rama ! listen.

தாயர்சொல் கேட்டு - At the behest of his mother
தயரதன் ஈந்தத்தை - what the King bequeathed to Bharata

நோயென - He considered it an ailment
போக விடுத்து.- to be got rid off.

பரதநம்பி - Bharata
(along with his country men setting on a mission to bring back Rama)
வந்து பணிதலும் - reached Chitrakoot and submitted himself.
(But in a makeshift arrangement Rama)
மண்ணாள் மரவடியை - presented His Sandals to Bharata
தந்துபோக்கி - to Rule by abstinence. There after
பஞ்சவடி சேர்ந்தாய் ! - to be away from visitors, moved farther and  settled at Panchavati.

(one fine morning quite unexpectedly)

வரன்பேசி வந்த - With fondness to marry
சூர்பனகைக் -  SurpaNaka advanced towards Rama and
காதுமூக்கும் - got her ear and nose

குறைப்ப - censured.
குறித்தாள் பகை - sowing hatred eventually.

பதினாறா மாயிரவர் - Kara, DushNa and their 16000 strong army

(who came to the rescue of SurpaNaka)

காற்றளைப் பூளை கதிகாணப் போர்த்தாய் ! - were dissipated like the seeds of silk cotton tree dispelled by violent storm.

இலங்கைக் கதிபதி - The Kingpin of Lanka

வன்மம் துளிர்க்கவே ! - garnering anger
நேராதனஅன்பும் - sported illegitimate desire for
சீதைபால் - Sita

வளர்த்தான் அவன்.- that notched up gradually.

மாயா மிருகம் - MarEcha, The illusory Deer
மருட்சியில் பாய்ந்தலைப்ப - displaying dragging gimmicks

நீயும் - invitingly set You behind and You as well

(to fulfill your wife's desire to fetch it)

நெடுந்தூரம் கடந்தற்பால்  - went farthest and
மாயவரக்கன் - beseeching the opportunity, deceitful RavaNa
அன்னையை நச்சி - desiring for Sita
அகம்புகுந்து - entered Her hermitage

சிறைகொள  சூழ்த்தான்  -  to captivate Her;
இரந்து - assuming the garb of a Saint in alms.

வந்தெதிர்ந்த - Displaying heroic resistance
புள்ளரசன் - The Kingsley Bird
பட்சத்தை வீழவாங்கி - lost its wings, severed by RavaNa.

சுந்தரியை கொண்டு - hijacking Damsel Sita
தனிச்சிறையில் பந்தித்தான் -  kept Her besieged, at the solemn cell of Asoka Vana. 

அன்னையைத் தேடி - Rama, going in search of the Divine Mother
அயர்ப் புற்று -  all the more exasperated

கண்ணுற்றாய் ஜடாயுவை - met JatAyu, the Eagle King.
 வாழ்வு மது - who blessed Him Long life, sacrificing his own.

வழுத்தி  கபந்தன், குரக்கர சன் சேர்

வழிபுகல, அவ்வழியில் அன்னை --  வழங்கும்
பழங்கள் புசித்தருள்தீ ! தன்குருவின் தாள்நயந்து
வாழ  சபரிக்காம்  வீடு. 

வழுத்தி  - Chanting His glory, after being over powered by Rama -
கபந்தன் -Kabandan
குரக்கரசன் சேர் வழி  புகல - gave detailed account of where and how to meet and befriend SugrEva, the Monkey Prince , for his help in tracing His wife Sita.

அவ்வழியில் - While en route
அன்னை வழங்கும்-  Maata Sabari, the hunter-woman offered
பழங்கள் புசித்  - choicest collection of fruits and nuts gathered for long awaiting His arrival, which Rama gladly accepted.
தருள்தீ ! - Having fulfilled Her mentor's wish of entertaining Rama as Guest at their doors,
தன்குருவின் தாள்நயந்து - She rose to Heaven, desiring to reach the Lotus Feet of Her Mentor.
வாழ  - Witnessing her ascend to Heaven
சபரிக்காம் வீடு. -  Rama simply conferred His Graceful look.

கணைஒன்றால் - Pelting a solitary arrow
வாலியை வீழ்த்தி - Vaali was done to death.
இளையோன் - For the sake of friendship with SugrEva

துணைநின்று - Rama! You stood by his side and
பாலித்தாய்!  ராமா - Crowned him as King in succession.
கணையாழி  கொண்டேகி - Presenting the signet Ring
சீதை உயிர்மீட்டான் அநுமன் - through Hanuman, Sita was saved from desolation to death

''கண்டேன்'' எனவால்  உனது - So also Hanuma saved - Thyself just by uttering the word ''Sita was seen'' (திருஷ்ட்வா சீதா) after his successful mission to Lanka.

அலைந்துழன்று - Having been denied asylum at every place he went even by his own father-Indra, mother-Indrani, and Deva Guru - Brahaspati
ஆற்றாதே - and left with no other choice - Jayatrada, the crow headed Deva,
தாளிணைக்கீழ் - ultimately fell exhausted at the very place where Rama shot him with Brahmastra.
காகம் - When he fell, his feet was indeed pointing to Rama, while Mother Sita turned his position in such a way that
தலைசாய்ப்ப - his head pointed to the Lotus Feet of Rama - as though he made ''Saranagati'' seeking pardon of his treacherous act of injuring Sita in Her Brest.
வாழ்வித்தான்   அன்றெம்   -- தலைவன்  ! -- Thus the Crow headed Jayatrada got a new lease of life - Rama turning his curse to a bliss.

ஹனும!நின்   சேரடை யாளம் இதுகாண்  - Apart from this verbal mark of identity, the crest jewel Sita sent through Hanuma

வனப்புடை  பொன்தலைச் சுட்டி.! - is meant to serve as a mark of  physical identity.

 குரங்குகள் - The Legends add that while the Monkeys
சைலம் திரித்து - cutting the nearby hillock
அணைசெய - built the bridge across the ocean,

ஓரத்த தோர்அணிலம் - An on-looking Squirrel
ஆங்கே புரண்டிட்டு - throwing itself on the sand dues

மண்பாவி - filled the bridge with the required biding sand.
நற்றுணை போக -  Thus lending its hand in Rama Kaingaryam.
இராமனும் - The Lord

 அன்போடு  - as a mark of gratitude
தொட்டிட்டான் கோடு - patted its back in such a way that even to this day three hand marks are noticeable on each Squirrel.
 
(Words of wisdom falling in deaf ears, RavaNa got enraged and banished VibishaNa out of his sight and out of Lanka, his reign)

வரநின்ற வீடணற்கு - So driven, VibishaNa came stood in air
தஞ்ச மளித்தாய் - seeking asylum
(at the place where Rama and His army were congregated on the eastern shores) - which Thou granted.

குரக்கதால் - Assisted by the monkey troupe
முந்நீர் அணைகட்டி -- caused a bridge to get across the ocean and
நேரா நிசாசரனை - eventually vanquished the unyielding Demon King and his men ,
நீறு செயவே - destined to shambles
படைதொட்டாய் - using the might of Bow and Arrow in your hands.

பூச்சொரிவர் - At the fall of RavaNa, the heavenly Gods showered
விண்ணோர் புகழ்ந்து - floral as well as encomium of words, as their job is perfectly finished.

 இராவணன் பட்டான் - RavaNa is vanquished, and
அதுஎம் பிழைப்போ? - that is the result of his own folly of bringing Sita with wrong intent not of any others

இராக்கதர் எம்மை - why then We, the demons are 

 குரக்கினம் தூற - being slandered by the Monkeys in retribution?

அகல்வான் வகையும் அறிகிலம்  -  Do we have any choice as RavaNa's men

அத்தால் புகல்நீ இராமா எமக்கு ! - Please have it explained and be our Refuge Oh! Rama !.

 ''எந்தயே  யானும் உனக்காள்!'' என்றவனை
  சந்தித்  திசைந்தபின், நம்பு -- '' நம்பி
  சரணே சரணென்று  வந்தக்கால் ஏனே
  வரிலும்  தாழ்கொடான் '' என்று.

  - ''தவாஸ்மி ''
 - ''இதீச''
 - ''யாசதே''
  - ''ததாம் ஏதது விரதம் மம ''
  - என்று ராமன் சொன்ன இந்த கடற்கரை வார்த்தைகளை விஸ்வசித்து
  - ''ஸர்வலோக ஸரண்யாய ராகவாய
 - விபீஷண! உபஸ்திதம் "
  -என்றாப்போலே தாள் கிட்டினார் விஷயத்தில்
  - ''அபயம் ஸர்வ பூதோப்யோ ததாமி '' என்கிற வசன பத்தனாய்
 .- ரக்ஷித்தே அமைவான் . இது ராமனின் ''மாஸுச:'' என்று நம்பு.
 

இச்சையால் - Ravana, desiring to solicit Sita to be his wife
தன்னை இசைவிக்க - appealed to Her offering wealth and status of Queen amongst his Mistress and to take pity on him and love him.
(Sita placing a little blade of grass in between them and keeping Her face away )
வந்தானை - advised how foolish his desire is and that

மெச்சலாம் நல்வழி - the right way to escape Rama's anger, is to seek His forgiveness. There will be no need to fall at His feet for the same, while 
ராமனை - நச்சுவாய்என் - it is alright to hold His hand in friendship and switch the Love cast on Her to Him forthwith.

சொல்லுவாள் ! உன்னுயிர்க்கு உற்றது  - Sita once again cautioned that
அஃதலால் புல்லிதுபோல்  மாள்வதே மற்று.- death is certain  otherwise like the Sun's rays quench on the wet fields, turning the grass of blade to a twig.

அன்னை அவள்தன்  அருளுக்கு  ஆளாமால்
 ''என்ன இவன்பாபம்? யாரது --  தன்னை
 செய்வதிலர்? என்பளே  போலுமே தம்மை
 நைவார் திறத்தும்   அவள் !

 - ''நகஸ்சித் நபராத்யாதி'' எம்று ராக்ஷசிகள் நடுக்கம் தீர்த்த பிராட்டியின்
 - நிர்ஹேதுக கிருபைக்கு
 - விஷயமானவர்கள் , பகவத் சந்னிதியில் நிக்ரஹத்துக்கு இலக்காகும் போது 

 - 'இவனுடைய  பாபங்களை கணிசியாதே!'
  - ''செய்தாரேல் நன்று செய்தார்'' என்று - தன்னையும் விலக்கி -
  - ஆத்ம க்ஷேமத்தை விளைவிக்கப் பண்ணுமவள், பிராட்டி.
 - ராவண பவனத்தில் ராக்ஷசிகள் கொடுமைக்காக ஹனூமான் கையில்  
   அவர்களைக் காட்டிக் கொடுக்காது
 - காத்தவள் அன்றோ அவள்.

ஜானகி தீயில் குளிப்ப - The act of immolation by Janaki
அவள்தூயள் ஆன படியோ? - need that establish Her purity? or

இளையானை - is that in retaliation to the harsh and unpalatable words of acrimony

கானில் வசைமொழிந்த காரணமோ? - hurled by Her in the forest where after LakshmaNa Left the scene and Ravana usurped  Her? or
மற்றெவர்  - Was that an action to silence
ஏச்சுக்  கிசைகிலா - the accusation by a washer-man at Ayodhya?
திஃது உரை? - Does that justify the act either? Please testify.

பரதன் - Unwilling to stay alive - on the expiration of the 14 year deadline - Bharata
அழலின் பிழைப்ப  - started circumbulating the Fire set for his consummation , while
அனுமன்துரிதலும், Hanuman hurried to save him with news of Rama's arrival.
புட்பக ஊர்திமேல்  -  Rama too carried by the ''Pushpak Vimana''
ஊர்ந்தாய் நீ - reached Ayodhya, after a brief halt at Baradwaja's Ashram and on their arrival

பூசித்து  - with due prayers and
புநிதநீ ராட்டி -purification act
அரியணைமேல் - seated on the coveted Throne - with Sita and in the august presence of Bharata, LakshmaNa, SatrugNa and Hanuma -

வசிட்டன் - Sage Vasishta
புனைந்தான் மௌலி -  Decorated Rama with the Crown - ushering in the Golden era of '' Rama Rajya ''.


 வண்ணான் ஒருவன் - One day when Rama went round the City in disguise, He happened to hear the altercations between a Washer man and his wife
இகழ்வுக்கு ஏலாது - that he is not like Rama, who would accept a wife usurped by another.
அண்ணல் இராமன் - Lord Rama, thinking that He would
புணர்ப்பெய்தி  - set Himself an example to others, called LakshmaNa and asked him to drive away
ஒண்டொடியாள் தேவியை - Mother Sita to a
தொல்கானம் சேர்வித்தான் -  forlorn jungle and leave Her there,
வான்மீகி காவியத்தாய் கண்கள் பனித்து - once again putting Sita in tears of separation.

(''Uneasy lies the head that wears the Crown'' so goes a saying. Rama too is no exception for such uneasy aspersions cast on Him. Mother Sita, then took refuge at the Hermitage of Sage Valmiki and She being pregnant already, awaited Her baby under the care and concern of the Sage)

மக்கள் இருவரை - On a blessed day, She gave birth to male child

ஈன்றனள் அன்னை ! - as Twins named Lav and Kush.

அம்மக்கள் இருவரும் - Both grew up under the tutelage of  Sage Valmiki and

வில்லாற்றல்  மிக்கு - became expert Archers.

வளர்தர, -  As they grew, one day the Horse intended for the ''Aswameda'' Yajna

வேள்விப் பசுவைப் பிணைத்துக் - courted the place where Lav and Kush lived and they

கிளர்ந்தனர் - imprisoned it leading to a war between them and Rama's army,

தாதைக் குகப்பு. - Who will not be happy when one's Kin is a big warrior than himself? And so Rama was gladdened by their heroics.

அடிச்சியாய் முற்படத்  தேவி பிரிகை - The separation caused by RavaNa at the time the Couple were when in Dhandakaranya, is the first of the series of three separations Sita underwent and that was to establish Her Master-Servant relationship  (சேஷத்வம்)  with the Lord .

தொடர்ச்சியாய் காட்டுக்கு ஏகி இடர்தலிவை - The second one in the series is the current  one of Her stay at Sage Valmiki's hermitage.

'தன்னை' இராமன் பணித்தது ஏலவே - This is enacted to embellish the said relationship to one of  ''Casablanca'' style of following the command, come what may (பாரதந்திரியம்).

பின்னைப்  (பிரிவி) தரியாப் பிரிவு. - The third and the final separations was when Sita returned  to Her abode, by entering the Earths' chasm at the end. This is enacted to establish the most wanton attribute of  ''பியில் தரியாமை'' ஆகிற ''அநன்யார்ஹ சேஷத்வம்'' - Death at the Separation from Lord.

தம்மக்கள் - Lav & Kush, the Kins of Rama

அம்பவள வாய்க்கொண்டு - in their mellifluous voice, propagating

தன்சரிதை - Ramayana  , the story of His own 

அம்ம!அவன் கேட்க -unto Him, as taught by Sage Valmiki.

பின் சீதையை, எம்மான் - Later not finding reunion with Rama, Sita

பிரியலுற்றுத் தாழ்த்தான் - entered the Earth's chasm, leaving Him for good. But

 தம்பியை என்று - Rama survived till the day LakshmaNa lived last.

பிரிவனோ அன்றவன்  வீடு. - Rama then left for His Abode,culminating His Avatar as Rama-the Legend.

Epilogue :

கோசல ராமா ! - Let Rama, King of Kosala
உனக்குஎன்  மங்களம் ! - ever be beset with Auspiciousness.

பாசமோ டானகுணக் குன்றுக்கு - Let the Values and Good deeds for which He stood
நேசமான மங்களம்! - ever be dear and auspicious to us all.
யாண்டும் தசரதன் மைந்தனுக்கு - Let Dasaratha's beloved son

மங்களம் தங்கவே  மிக்கு !!! - Be bestowed with Austereness that stay and grow in abundance.

The Author :

The Lord incarnates in this world with three objectives in Mind. 1. Vanquishing the Evil (துஷ்ட சம்ஹாரம்). 2. Bolstering the Righteous (சிஷ்ட பரிபாலனம்) & 3. Perpetuating Dharma - the code for Civic Order (தர்ம ஸம்ரக்ஷணம்). He does that in every Yuga cycle and in ThreTayuga He incarnated as Rama to establish by His own deeds that

மூத்தவர் வார்த்தை - The Elders words
இளையவர் ஆற்றுதல் - be obeyed and carried out
காத்த - in letter & spirit such as "pithur vachana paripAlanath'' (பிதுர் வசன பரிபாலநாத்), ''Acharya nirdesAth'' (ஆசார்ய நிர்தேஸாத்), ''Risheer vachana badanAth'' (ரிஷீர் வசன பத் தநாத்), ''Kabanda, Vaali, Sugreeva pAnthavAnam adEsath'' (கபந்த , வாலி, சுக்ரீவ  பாந்தவாநாம் ஆதேஸாத் இத்யாதி ) etc. The Lords' desire in this Avatar is not to reveal His All Supreme manifestation of svAthantriyam (ஸ்வாதந்த்ரியம்) but the humane attribute of pAratantriyam (பாரதந்த்ரியம்). Pursuant to that He obliges listening and performing the directives of King Dasaratha, His father; Guru Viswamitra; DhantakaraNya Rishis and the least of  His folks Sugreeva etc. relegating His mantle of  ''Paramatvathvam'' or His being ''Raja Raman' Himself..
இராமன்சீர் ஏலுமிவை - The above verses full of encomiums on Lord Shri Rama, culminate in
தோத்திரம் - eulogy
நேர்த்தியோடு ஆமே ! - perfectly suited to Him.
திருநிறை வாசன்தன் - This action of the  Author, SuShri.Srinivasa Dasan's
ஆர்த்தி அதிசெயல் பட்டு ! - impregnable impatience, though an over act can not be an avert act either.

--------------------Sri Rama Jayam --------------------------------------

==============Subham======================

.

|| என்நாவில் இன்கவி - இராமாயணம் ||

ஆதௌ கௌஸல்யா தேவி கர்பஜனனம் 

கைகயாநந்த வர்த்தனம்  |

மாயி தாடகா ஜீவிதா பகரணம் 

அகல்யாஸ்  சாப மோசனம்| 

கரதூஷண ராவணயயோர் ஹனனம் 

ஜனகஸுதா பாலனம் |

ஹ்யேதத் ராமாயண கதா கதிதம் 

ஸ்ரீரமே ராம  ஜீவா ம்ருதம் |

                      --00O00--

வாழ்த்துப் பாயிரம் :

முனி சிரோன்மணி நனிநல்கிய நடையின் நாயகன்
தனிப் பெரும்காவியம் துணையா,  அன்னவர் நல்ஆசியும் 
பனிமலர்ப் பாவைதன் கொழுண ! நின்சரிதை பகர்வான்
கனிந்திடாய் இறைவா ! என்நாவில் இன்கவியாய் எனக்கு !

சதுர்விம்ஸதி இராமாயணம் :

தேவரெலாம் வேண்ட தயரதன்தன் புத்திரனாய்
ஆதவன் ஆதி குலத்தே -- அவதரித்தாய்

ராமா!  இளகிபதித்த மன்னன் ரமித்தனன் 

''ராமராம'' என்றே துதித்து.                                  - 1.

பகலவன் பார்த்து அலர்கமலம் அன்ன

உகப்பொடு மக்கள் வளர்தர -- ஏகினன்

கௌசிகன்தன்  வேள்வியோடு ஐயர்கு சிவன்வில் 

ஒசிந்து முடிப்பான் மணம் !                                 -2.

மாதவன் முன்நடந்த கானில் இளையானும்
மாதவன்தன்   பின்நடக்க தாடகை -- மாதும்
சுபாகுவும் வீழ்த்து அகலிகை நீஉயிர்த்தாய்!
சோபனமாம் கைகால் கொண்டு                       - 3.

பரசுடை ராமன் துணிவை அழித்தாய் !

பரிசென மன்னன் மௌலியுன் -- சிரசிடைத்

தாழ்ப்பான் நினைவதும் கூன்மகள் ஓர்கூற்றால்

பாழ்த்தாய், வனமே புக !                                      - 4.

கங்கையை காதல் குகன்கடத்த செல்வாயேல்

இங்கு பரதாழ்வான் வாழ்தனனோ ? -- என்கோ! கேள் !

தாயர்சொல் கேட்டு தயரதன் ஈந்தத்தை

நோயென போக விடுத்து.                                   - 5.

பரதநம்பி வந்து பணிதலும், மண்ணாள்

மரவடியை தந்துபோக்கி, பஞ்சவடி -- சேர்ந்தாய் !

வரன்பேசி வந்த சூர்பணகைக் காதுமூக்கும்

குறைப்ப குறித்தாள் பகை.                                 - 6.

பதினாறா மாயிரவர் காற்றளைப் பூளை

கதிகாணப் போர்த்தாய் ! இலங்கைக் -- கதிபதி

வன்மம் துளிர்க்கவே ! சீதைபால் நேராதன

அன்பும் வளர்த்தான் அவன்.                              - 7.

மாயா மிருகம் மருட்சியில் பாய்ந்தலைப்ப

நீயும் நெடுந்தூரம் கடந்தற்பால்  -- மாய

வரக்கன் அகம்புகுந்து அன்னையை நச்சி

சிறைகொள  சூழ்த்தான்  இரந்து .                      - 8.

வந்தெதிர்ந்த புள்ளரசன் பட்சத்தை வீழவாங்கி

சுந்தரியை கொண்டு தனிச்சிறையில் -- பந்தித்தான் !

அன்னையைத் தேடி அயர்ப் புற்று ஜடாயுவை

கண்ணுற்றாய் ! வாழ்வு மது !                               - 9.

வழுத்தி  கபந்தன், குரக்கர சன்சேர்
வழிபுகல, அவ்வழியில் அன்னை --  வழங்கும்
பழங்கள் புசித்தருள்வாய்! தன்குருவின் தாள்நயந்தாள்
வாழ சபரிசேர்  வீடு.                                           -10.

கணைஒன்றால் வாலியை வீழ்த்தி இளையோன்  

துணைநின்று பாலித்தாய்!  ராமா ! -- கணையாழி  

கொண்டேகி  சீதை உயிர்மீட்டான் அநுமன் !

''கண்டேன்'' எனவால்  உனது.                            -11.

இச்சையால் தன்னை இசைவிக்க வந்தானை

மெச்சலாம் நல்வழி ராமனை - நச்சுதல்

சொல்லினள்!  ''உன்னுயிர்க்கு  உற்றது அஃதலால் 

புல்லிதுபோல்  மாள்வதே'' என்று!                     -12.

அலைந்துழன்று ஆற்றாதே  தாளீணைக்கீழ் காகம்

தலைசாய்ப்ப வாழ்வித்தான் அன்றெம்  -- தலைவன்  !
ஹனும!நின்   சேரடை யாளம் இதுகாண்
வனப்புடைப் பொன்தலைச் சுட்டி.                    -13.

குரங்குகள் சைலம் திரித்து அணைசெய

ஓரத்த தோர்அணிலம் ஆங்கே -- புரண்டிட்டு

மண்பாவி நற்றுணை போக, இராமனும்

அன்போடு தொட்டிட்டான் கோடு.                     -14.

வரநின்ற வீடணற்கு தஞ்ச மளித்தாய்!

குரக்கதால் முந்நீர் அணைகட்டி -- நேரா

நிசாசரனை  நீறு செயவே படைதொட்டாய் !

பூச்சொரிவர்  விண்ணோர் புகழ்ந்து !                 -15.

இராவணன் பட்டான் அதுஎம் பிழைப்போ?

இராக்கதர் எம்மை குரக்கினம் --தூற

அகல்வான் வகையும் அறிகிலம் அத்தால்

புகல்நீ இராமா எமக்கு !                                     - 16

''எந்தயே! யானும் உனக்காள் ! என்றுனையே

வந்தித்  திசைந்தபின்,  நம்பு  -- நம்பி

சரணே சரணென்று வந்தக்கால் ஏனே

வரிலும் தாழ்கொடான் என்று .                         - 17.

அன்னை அவள்தன்  அருளுக்கு ஆளாமால்

''என்ன இவன்பாபம்? யாரது -- தன்னை

செய்வதிலர்? என்பளே  போலுமே. தம்மை

நைவார் திறத்தும்  அவள் !                                 -18.

ஜானகி தீயில் குளிப்ப அவள்தூயள்  

ஆன படியோ? இளையானை -- கானில் 

வசைமொழிந்த காரணமோ? மற்றெவர் ஏச்சுக் 
கிசைகிலா திஃது உரை?                                       -19.

பரதன் அழலின் பிழைப்ப  அனுமன்

துரிதலும், புட்பக ஊர்திமேல்  -- ஊர்ந்தாய்நீ !

பூசித்து  புநிதநீ ராட்டி அரியணைமேல்

வசிட்டன் புனைந்தான் மௌலி.                       -20.

வண்ணான் ஒருவன் இகழ்வுக்கு ஏலாது
அண்ணல் இராமன் புணர்ப்பெய்தி  -- ஒண்டொடியாள்

தேவியை தொல்கானம் சேர்வித்தான், வான்மீகி

காவியத்தாய் கண்கள் பனித்து .                        - 21.

மக்கள் இருவரை ஈன்றனள் அன்னை !அம்

மக்கள் இருவரும் வில்லாற்றல் -- மிக்கு

வளர்தர, வேள்விப் பசுவைப் பிணைத்துக்

கிளர்ந்தனர், தாதைக் குகப்பு.                                - 22.

அடிச்சியாய் முற்படத்  தேவி பிரிகை,

தொடர்ச்சியாய் கானகத் தேகி  - இடர்தலிவை

'தன்னை' இராமன் பணித்தது ஏலவே !

பின்னை தரியாப் பிரிவு.                                          - 23.

தம்மக்கள் அம்பவள வாய்க்கொண்டு தன்சரிதை

அம்ம!அவன் கேட்க,பின் சீதையை -- எம்மான்!

பிரியலுற்றுத் தாழ்த்தான், தம்பியை என்று

பிரிவனோ அன்றவன்  வீடு.                                   - 24.

 மங்களம் :

கோசல ராமா ! உனக்குஎன்  மங்களம் !

பாசமோ டானகுணக் குன்றுக்கு -- நேசமான 

மங்களம்! யாண்டும் தசரதன் மைந்தனுக்கு

மங்களம் தங்கவே  மிக்கு !!!                                   -25.

முத்திரைப் பாசுரம் :

மூத்தவர் வார்த்தை இளையவர் ஆற்றுதல்
காத்த இராமன்சீர் ஏலுமிவை - தோத்திரம்
நேர்த்தியோடு ஆமே ! திருநிறை வாசன்தன்
ஆர்த்தி அதிசெயல் பட்டு !                                       - 26.

--தாசரதி தாஸன்,
{(அகரம்) கிடாம்பி ஸ்ரீநிவாச ரங்கன் ஸ்ரீநிவாச தாஸன்}.
[K S Srinivasan].

RamarpaNam, the Epilogue.

The end of Ravana, the ten headed Rakshasa.

Rama's Vanara sainya surrounded Lanka like a turbulent ocean. A great battle ensued. Blood flowed in streams. Dust rose and cut off the sun plunging the earth in ominously significant gloom. The slaughter on both sides was enormous. Like moths rushing at a flame, the Rakshasas fell on the Vanara army. The battle raged throughout the day. 

Indrajit at the end shot serpent missiles at Rama and Lakshmana. Bound by them, Rama and Lakshmana could not move and fell  breathless on the battlefield  

Vibhishana, who saw Sugriva standing helpless and forlorn, put courage in the Vanara king. "It is foolish to lose hope," he said. "Look at Rama and Lakshmana. Their faces are still bright. They are not dead. Be not afraid. Soon they will recover from this swoon and resume fighting."

Meanwhile Ravana had it proclaimed in Lanka that Rama and Lakshmana had been slain by Indrajit. He sent for his women and said to them: "Go at once and inform Sita that Rama is no more;

When Sita was thus in the desperation of utter sorrow, Trijata, her Rakshasi companion consoled her saying, ''Sita, there is no cause for grief. They are bound by a captive weapon and are unconscious just that all''.

As they were speaking, Garuda appeared, Then Garuda gently stroked the bodies of Rama and Lakshmana and restored to them their full strength. The wounds were all healed and they rose up, stronger and more radiant than before. Rama and Lakshmana have shaken off the naga darts with which Indrajit bound them and have rejoined the army and are raging about the field like hungry lions. The darts of Indrajit have proved futile.

Next day war saw the death of Akampana, as  Blood flowed in streams. There was terrible slaughter on both sides. Warrior chief Prahasta's followers, Narantaka, Mahanada, Kumbhahanu and others were opposed by Dwivida, Durmukha and Jambavan. Ravana got into his chariot and went forward like Rudra, the destroyer. Seated in his radiant chariot and issuing from the city, Ravana beheld the Vanara army and heard their uproar which resounded like the ocean. Ravana attacked innumerable Vanaras and laid them low.There was a fight between Lakshmana and Ravana. Lakshmana fell down unconscious but Hanuman intervened and carried Lakshmana away to Rama. Then Rama, riding on Hanuman's shoulders, gave battle to Ravana. Rakshasa king was sorely wounded. His golden crown was broken. Deprived of every weapon, he stood unarmed before Rama. "You may go now," said Rama. "You have fought well today. Go away and rest and come back tomorrow, refreshed and with weapons." And Ravana retreated shamefacedly to the city .

Ravana asked his ministers to spare no efforts to rouse Kumbhakarna at once and get him ready for battle. Ravana was confident that Kumbhakarna would return triumphant and he now felt like one recovering from a mortal sickness. As the huge form of Kumbhakarna, a giant even among the Rakshasas, was seen stepping across the fortress-wall like Yama at the end of Time.

Kumbhakarna fiercely continued his ruthless slaughter of the Vanaras. Angada himself received a blow, as a result of which he fainted and fell on the earth. Sugriva was struck down. Picking up the unconscious Vanara King, Kumbhakarna carried him with joy towards Lanka. The Rakshasa army rejoiced greatly and raised a triumphant uproar. Kumbhakarna wished to make a present of the captive Vanara King to his brother Ravana. Rakshasas and their women-folk, standing on the terraces, showered flowers and poured sandal paste. This incidentally revived Sugriva. He opened his eyes and wondered where he was and what had happened. He soon understood everything. He then began to bite with his teeth and tear with his nails the ears and nose of Kumbhakarna and as he did these,  Sugriva jumped and flew off across the sky and arrived at the place where Rama was. 

None could now stop Kumbhakarna. He began to kill and swallow up the Vanaras. The whole army began to disappear in this way. Lakshmana tried with his arrows to obstruct his progress but the Rakshasa passed him by and rushed forward to face Rama himself.  Sending sharper and stronger arrows, Rama wounded the arms and the feet of the Rakshasa, At last, Rama cut off his head with an arrow. 

When the Rakshasas told this tale, Ravana felt that his own life had left him. He swooned. Likewise, Devantaka and Trisiras were slain by Hanuman, and Mahodara by Nila. Atikaya fell a prey to Lakshmana's arrows. When Ravana heard that Atikaya was dead, he was bewildered. Thus bewildered, Ravana lost heart. INDRAJIT comforted his father. He gathered an army, and with it made another sortie. He swooped down on the Vanara forces and killed and wounded thousands of them. They were helpless against his fury. The Brahmastra of Indrajit was effective against even Rama and Lakshmana who were tied up by it. They lay unconscious on the ground. 

Jambavan, who was more dead than alive, moved slowly among the Vanaras, inquiring: "Is Hanuman alive?" "Yes, I am here," said Hanuman.  Between the Rishabha and Kailasa peaks, there is the Hill of Herbs. In that hilltop are four medicinal plants. If you bring them here quickly, Rama and Lakshmana and the Vanara army will recover consciousness. 

Accordingly, Hanuman sprang up into the air and moved fast. He reached the hill described by the much respected Jambavan and as he could not identify the plants, he carried the whole hill and returned with it to Lanka.

With the approach of the Sanjivi hill, Rama and Lakshmana and the Vanaras felt the impact of the missiles slip off their bodies. Their wounds healed and they became strong and stood up.The battle was resumed. 

Ravana got  furious on hearing this and sent to the battlefield Kumbha and Nikumbha, the sons of Kumbhakarna, together with Yupaksha and other Rakshasa warriors. After another terrible battle, Kumbha was slain by Sugriva and Nikumbha by Hanuman. Makaraksha, son of Khara, who opposed Rama, fell to his fiery arrows. Many more mighty Rakshasas perished. 

Then, at the bidding of Ravana, Indrajit went once again to the battle. Indrajit, by his witchcraft, created a maya-Sita and, putting her in a chariot, took her before the Vanara army and seemingly killed her in their presence. As a result of this trick, Indrajit gained time to perform an asuric sacrifice. 

Rama and Lakshmana, like the Vanara warriors, believed that Sita was dead and were lost in grief. Vibhishana Then said: ''Indrajit is trying to defeat you through magic. We should therefore go and obstruct the sacrifice he intends and let Lakshmana go at once and mar Indrajit's purpose." 

Ascending his chariot, the son of Ravana sent forth his arrows while standing on Hanuman, Lakshmana did the same. As they were well matched in strength and skill, the battle lasted long. The chariot of Indrajit was destroyed in the course of the combat and both the heroes stood on the ground and continued the battle. At last, Lakshmana used the Indra-astra spell and uttering the name of Rama discharged the fatal arrow. The head of Indrajit was severed and fell to the ground.

The news reached Ravana that Indrajit had been slain by Lakshmana. When he heard that Vibhishana helped Lakshmana in slaying Indrajit, his grief and anger swelled.  Nothing remains to us now but revenge and despair. ''It is best to kill Sita, the cause of all this tragedy. My son killed the maya Sita. Now I shall kill the real Sita herself." So saying he rushed out, sword in hand, intending to do it. Suparshva appealed to Ravana's better sense telling "Go now with all your strength and slay Rama. If even you fail, I shall go myself and destroy him." -he ignited.

And aroused by that, Ravana went in full force for the great battle. Rama bent his bow and sent showers of arrows against the Rakshasas who destroyed their army like a raging fire. Rama pierced with his darts every limb of Ravana. And yet he did not fall. Then Lakshmana and Vibhishana together attacked Ravana. Furious with his brother and determined to kill him, Ravana flung at him a powerful weapon. But intercepted by a missile of Lakshmana it broke into two and fell on the ground like a burning brand. Once again, Ravana aimed another mighty sakti against Vibhishana. This too Lakshmana intercepted. Then Ravana hurled a sakti at Lakshmana crying: "Now you are dead!" Under its impact Lakshmana fell down unconscious on the ground. Vanara leaders took counsel and sent Hanuman once again to the Hill of Herbs to save the life of Lakshmana.

Lakshmana got well again and resumed his part in the battle. Meanwhile, Matali brought his master Indra's chariot to the battlefield for the use of Rama. Then followed a wonderful battle. Sorely wounded, Ravana fell unconscious and, noting this, his charioteer quietly took him out of the battlefield. When, a little later, Ravana recovered consciousness, he was highly angry, with his charioteer for taking him out of the battlefield and insisted on being taken back to face Rama. 

The grim battle began again. Rama uttered the spell and sent the Brahmastra. Though the Rakshasa's ten heads had often been cut off before, they had grown again and that baffled Rama. This time the Brahmastra, emitting flames, went towards Ravana and pierced his chest, where was enshrined the secret of his invincibility, and shattered it. Then the bow slipped from the Rakshasa's hand and he fell down from the chariot like Vritra the demon when the latter was struck down by the thunderbolt and lay stretched on the battlefield. 

Roaring shouts of joy, quite rejoicingly proclaimed Rama's victory and the killing of Ravana in his hands, the monkeys gave vent to their feelings of ecstasy.

shower of flowers pouring over the chariot of Rama quite fascinatingly, fell from the heavens to the earth at that moment.

Rejoiced with the victory in battle, Sugreeva, Vibhishana and Angada together with Lakshmana along with their friends paid their respects with due ceremony to Rama,

The women of Ravana's palace came to the field to mourn. The crowned queen and beloved wife of Ravana was in utter disbelief as to how the valour of Ravana failed with a stunning surprise as to be killed by an ordinary mortal. They felt sorry that, had Seetha been restored by Ravana to Rama, this major disaster would not have befallen them. 

This Rama is certainly a great ascetic, an eternal person, having no beginning middle or end, greater than distinguished universal spirit like Brahma, the one beyond ignorance, the nourisher, wielding a conch, a disc and a mace, wearing the 'Srivatsa' mark on his chest, of lasting beauty, incapable of being conquered, a perpetual one, being the constant soul of the universe, truly mighty, the lord of all the worlds, the prosperous one having a great splendour named Vishnu, the lord of maintenance of the world with a wish to benefit the worlds, assuming a human form surrounded by all the gods in the form of monkeys, Rama killed you, the hitherto fortresses consisting of  Jala-durgam, Vana-durgam and Giri-durgam along with its demons blown to insignificance.

In the past, by performing a great penance, you conquered the senses and conquered the three worlds. Now, as if revenging that enmity, those very senses conquered you.

What else can cause your downfall other than your own fault.  you have been surely consumed by the asceticism of that woman, Seeta so devoted to her husband.

There is no doubt that when the time comes, the doer surely reaps a harsh fruit of his sinful deed  The doer of an auspicious act obtains happiness, while the doer of a sinful act reaps misery. While Vibhishana has obtained happiness, you met with such an evil destiny.

 Lamenting thus  Mandodari with her eyes filled with tears and her heart moistened with love fell on Ravana's body unconscious.

In the meanwhile Rama spoke to Vibhishana as follows "Hostilities end with death. Our purpose has been accomplished. Let his funeral rites be performed. He is as good to you as to Me and so you perform the ancestral oblations in a fitting way''

When that is done, Rama instructs Lakshmana to arrange for the installation of Vibhishana on the throne of Lanka. Lakshmana arranges to get sea-water from some monkey-chiefs and sprinkles it on vibhishana, to instal him as the King of Lanka, in the presence of the demons there. Then, Rama sends his message to Seetha through Hanuma.

Hanuman accordingly took permission from Vibhishana and went to Asoka Vana to convey the news to Sita. Sita's joy was beyond words.  Hanuman then looking at the Rakshasi women who had guarded Sita and turned to Sita saying: "I wish to slay these cruel women who troubled you. Do give me permission?". "No, my son," she answered further adding  "Who in the world is blameless? It is the part of noble souls to be compassionate towards all sinners as be with good people." 

These words of Sita are treasured like Sita's ''Maa suchaha:'' to the Rakshasis even while they never surrendered or prayed for their safety., as nectar by generations of pious men. The worst of sinners, clinging to the golden feet of the Mother, can gain forgiveness, is demonstrated wistfully.

Rama and Sita, now reunited, though not before She was asked to demonstrate Her purity by entering fire-bowl lit by Lakshmana eventually to be returned by the Fire-God,discomforted by the heat of Her Chastity. 

They then ascended the Pushpaka-Vimana which carried them swiftly in the air with their friends, the Vanara warriors and Vibhishana, to Ayodhya. The city of Ayodhya swam in a sea of joy. Rama and Bharata met. 

The Vaishnava hymns exalt Bharata even above Rama for his blemishless sacrifice. For fourteen years till the return of Rama, Bharata installed Rama's padukas and administered the kingdom, selflessly.

Rama was crowned King as his father had wished,  ending Bharata's penance. The joy that filled the Lord spilling as the divine grace, brightened Sita's face, who cast Her merciful glance on Hanuman. What more could Hanuman desire?  

The rendering of  ''Sri Ramanin Arulamutham'' Epilogue presented by me so far,  would not but be possible without the grace of Sri Koil Kandaadai Vaadula Desikan Mudaliyandan Swamy are but a compendium of religious lectures delivered by Bala Vaak Varushamrudam Swamy Sri u. Ve. Velukkudi Krishnan in Doordarshan, Chennai, will be a heart and soul stirring experience to its readers, as I believe to be.  By further meditating on the Divine Couple with dedication and devotion, are bound to be showered the kind of Grace Hanuman was bestowed, to feel for oneself :  ''bhavO nanyatra gachati'' yiti.

Subham.

--Dasarathy Dasan, Kidambi Srinivasa Rangan Srinivasa Dasan.

RamarpaNam # 551 Contd.

The Doctrine of Surrender and Grace

Jai Sita Ram.

 

Episode 551 < Sri Ramanin Arulamudam.

 

THE VANARA'S DOUBT

HAVING committed a sin and unable to disengage himself, Ravana called his council of Ministers for consultation. Many spoke flattering words at him. Only Kumbhakarna and Vibhishana, said: "Restore Sita and seek pardon of Rama, as you have committed a sin of usurping Her from Him."

Because of vainglory, Ravana did not budge to admit his error or retrace his steps. It requires greater courage of a noble kind to confess one's sin, which Ravana lacked any how.

In a conflict of duties, all cannot follow one and the same path.  Kumbhakarna is one among those of Ravana's friends who through their gratitude for past kindness, a sense of loyalty, or blood affinities  stayed but Vibhishana following his nature preferred to part ways. 

There are certain people arguing against Vibhishana and  Ravana was the first, unfortunately by no means the last, to dub him a traitor. Men are restrained from evil by the wholesome fear that if they commit sin they would forfeit the affection and goodwill of their friends and relatives. This fear is necessary for good behavior and its removal would be a serious loss to society.

But Vibhishana was not afraid of being a traitor while his choosing the path of dharma. His course was not easy, as the Vanara chieftains standing on the northern seashore saw five big Rakshasas and yelled immediately that these are the Rakshasas coming from Lanka with hostile designs.

On hearing him the Vanara warriors armed themselves with trees and boulders and said: "Let us go. We shall intercept and slay them and bring them down to earth."

"Vibhishana, the brother of Ravana, stands before you.  Renouncing kingdom, wife and children, I seek service and sanctuary at Rama's feet. I pray you, convey this information to Rama. In vain I strove to turn Ravana from his wicked designs and counseled him to restore Sita and seek Rama's forgiveness. All the response I got was scorning off and public insult. Hence I am here before you, perched in the sky'' prayed Vibhishana.

Sugriva in total mistrust reported exactly the opposite to Rama: "I believe that these Rakshasas have been sent by Ravana himself. They have come here to mix with us seeking an opportunity to harm the leaders in our camp. Whatever Vibhishana  may say, permit us to destroy forthwith Ravana's brother and his followers."

Rama listened and turning to Hanuman and other leaders said "I wish to know your opinion on this matter. In times of exigencies, one should ask for the advice of friends. Tell me without reservation what you feel in your hearts."

Angada said : " Let us watch their behavior carefully without giving any room for mischief. If their movements are suspicious, we can throw them out. If they are friendly and show good faith, we shall accept them." Thus spoke the son of Vali.
Sarabha said: "let us test them through skilful questioners now and decide once and for all what to do with them."
Jambavan said: " no test can discover the truth, if he has come hiding his treacherous intentions. They are a deceitful race so we should not admit  him."
 

Mainda said: "we cannot reject a man on mere suspicion? Only after careful examination can we decide how to deal with him." Then Rama turned to Hanuman for his opinion :

THE DOCTRINE OF SURRENDER AND GRACE

IN response to His inviting gesture, Hanuman replied in clear, sweet and poignant words thus:

"To me the time and manner of his coming gives no room for suspicion. It has been
suggested that before admitting him our leaders should put him questions and examine his answers. But one who knows that he is suspected would cease to speak or behave naturally. He would be afraid that we are out to find only faults in him. And thus his real nature will not be revealed. I see no cause for suspicion. The wise say that the face is the index of mind. I think that Vibhishana has come here honestly to seek sanctuary at your feet. And there is nothing strange in his action. He knows that Ravana has invited his own down fall. Hence I feel that we should admit him."

The Vanaras thus differed in their views. Patiently, Rama listened to all of them, when at last Hanuman favoured to admit him, He was filled with joy.

Rama, firm in His purpose, found satisfaction in Hanuman's utterance. It is against the law of Dharma for Rama that once a man surrenders himself, one should overlook all his folly.
 

But Sugriva was not satisfied. He posed as to how can one put faith in a person who forsakes his own brother in his need?

It is interesting to note here Valmiki's recording that on hearing such words from Sugriva, Rama turned to Lakshmana with a smile. Perhaps bringing to readers' mind Sugriva's forgetfulness of himself betraying Valli, his brother.

Rama said to Sugriva: "I see no point in the argument that Vibhishana will forsake us, as he has forsaken his brother. He had cause for forsaking his brother. But there is a stronger reason. When one comes to me for refuge, I cannot reject him. This is my dharma. I tell you, even if Ravana himself came to me for sanctuary, I would accept him without hesitation. How then can I reject his brother who has done me no wrong? Go and fetch Vibhishana.  It does not matter if as a result of this I suffer. Even at the cost of life I must do this duty of mine. Never can I deviate from it. Verily let us go further and grant that he has eyes on the kingdom, expecting Ravana's defeat at our hands. Even in this ambition there is nothing wrong.''

As He said this Rama turned to Lakshmana again enquiringly as to how can we expect all people to be like Bharata? and passed into melancholic mood, remembering Bharata's selfless love. He added: "Who in the world is as lucky as I am? Who has a brother like Bharata? And what a father I had! His love for me was so great that he ascended Swarga-loka  when I came away to the forest.

Rama then returned to normalcy, wiping the tears in his cheeks.

 ''I see things clearly now. I shall go and bring Vibhishana. May he too become a loving brother of yours, even like us!" so saying, Sugriva went to fetch Vibhishana.

In Sri Vaishnava tradition, this, episode, in which Vibhishana is taken by the Rama into his camp and as His innermost council, is considered to be the precursor to the Bhagavad Gita episode in the

Mahabharata.

It demonstrates the doctrine that the Lord accepts all those who in absolute surrender seek shelter at his feet, devoid of their merits or defects. Their existing sins are burnt out by the mere act of surrender. The one unwittingly ensuing latter are ignored. This is called ''தோஷ போக்யத்வம் ''

It is not to Arjuna only that Krishna declared so : "Have no fear, cast off all your doubt, I shall destroy all your sins." Wherever in the world God  has spoken to mankind in a human voice,  He has given this assurance as recorded by every religion in this World.

There are two aspects to Rama's acceptance of  Vibhishana.  One the policy aspect of examining before one can accept a visitor from the enemy camp.  That apart, the second and the foremost aspect is that of Rama's character and personality of not rejecting anyone who comes to Him for protection. This is His dharma. If Ravana himself comes he won't be rejected He declares.

Rama being an avatar of God, His utterances are the repeat of the essence of all Scriptural prescriptions. The solemn assurance which Krishna gives to Arjuna later in Bhagavat Gita, though echoes the same purport and meaning as Rama carama Sloka, His considered to be one of ''தேவை இடாதார் வார்த்தை'' .

This divine assurance is the hope and survival of the erring humanity looking for pardon and redemption.

RamarpaNam # 547 => 550.

Jai Seeta Ram :

Saranagati :

Yudha Kanda or the War Chapter is the last of the six Chapters in Ramayana, leaving aside Uttara Kanda, the melancholy of all wherein Seeta departs, ending Her Avatar once and for all. The purpose of first separation when Ravana held Her in captivity proves Her seshatvam. The second separation when Lakshmana at the instance of Rama, left Her in the forest proves Her pAratantriyam. The third and last occasion when She was consumed by mother Earth at Her own instance, proves Her ananyArhatvam.The second and third separations occurring in Uttara Kanda earns the dislike of many for the same as is the case with Yudha Kanda for Rama's physical injury and pain for us.

Unlike the previous Chapter of Kishkinda Kanda where Rama undergoes  mental agony on account of Seeta's separation, in this chapter on War, Rama though ultimately triumphs over Ravana but is stretched to His physical limits of exasperation, to the dislike of all of us. 

So much so this Chapter is hard to pursue for people of Alwar'stemperament. When our Hero Rama is put to test of physical strength how can we bear the pain that Rama suffers and is liable to be skipped in its entirety but for two excerpt portions under VibheeshaNa SaraNagati and Rama's Coronation elucidated well at the end.

There are two paths to Salvation. Devotion to God otherwise known asBhakti is one and SaraNagati or Surrender at His Lotus Feet is another. The former is strenuous and time consuming while Prapathi is hard to understand but easy to execute and a sure way to success.

Bhakthi is essentially denoted by its root word Baja = sevayAm. SaraNagati on the other hand implies beholding the Lotus Feet of the Lord as a means and end by itself. 

Discarded by RavaNa, VibheeshaNa reaches Rama's place with intent to be of service to Him accompanied by four Rakshasas and the mace held in his folded hands.  The 4 Rakshasas symbolic of the two hands plus two legs joined together as we prostrate before a SaraNyan. 

The folded hands indicate  Akinchinyam (= கைமுதலின்மை) while the folded legs denote Ananyagaditvam (= போக்கிட மின்மை). 

Anjali Mudra, apart from being a mark of respect do again convey the absence of alternate Means as well as hands off any Efforts to attain Him. His Lotus Feet the exclusive Means, sustenance and nourishment in our case.

Leaving the discard able and beholding the desirable is another aspect of a SaraNagatha. Quitting Ravana for Rama's companionship confirms this. All relation born out of our existence here are inappropriate one when compared to the appropriate relation that we bear with the Lord here and elsewhere.  

Vibishana lost no time to reach Rama's place, He who is present with LakshmaNa as well.  The swiftness proves the longing and the presence of LakshmaNa with Rama complies with the requirement of PurushakAra prapathi ahead of Bhagavad saraNagati.

From a place where younger brother's words are a dislike, he reached a place where such words are being respected and honoured. Rama's place is  தன் வீடு - பிராப்ய  பூமி  and Ravana's place is அபிராப்ய பூமி - பகை வீடு, worthy of discard. 

Periyalwar in His Thirumozhi 5-3-7 confirms பகவத் அஸ்ன்னிதி as அபிராப்ய பூமி as follows :

அக்கரை  என்னும் அனர்த்தக் கடலுள் அழுந்தி , உன்பேரருளால் 

இக்கரை ஏறி இளைதிருந்தேன் ...

As an arrow shot of a bow, Vibishana came airborne and stood in the openness requiring Rama to show a place to foot. All his actions culminating in (i) longing for Rama's nod ( பிராப்யத்தில் ருசி), (ii) the urgency in that (பிராப்யத்தில் த்வரை), (iii) the need for a mediator like LakshmaNa (புருஷகார அபேக்ஷை) and (iv) with knowledge that where Rama stood is sacrament (பிராப்ய பூமி மஹாத்மியம்). 

Alwars and Acharyas promoted and professed Surrender as '' the path '' to Salvation. Vibishana enacting the same in its true spirits got him the name விபீஷண ஆழ்வான். 

The need for a mediator in this act, is in his role helping people of his class (ஸஜாதியத்வம்) , as the Lord is of different class by Himself (விஜாதியத்வம்). 

At the sight of Vibishana, Sugreeva got perturbed thinking that he had come to trouble Rama. The one mace Vibishana carried looked many to him.  Despite the fact that Rama is no ordinary person to be troubled by any body, Sugreeva out of devotion (பரிவு) felt so, agitatedly. His Softness (சௌகுமாரியம்) rather than His Braveness (வீரம்) concerned him and made him think that Vibishana's folded hands are just pretention to gain entry and to trouble ultimately. 

Can Vibishana, a single person be a cause for trouble against a mighty army of his? a question appealing to logic did not in the perspective of a devotee like Sugreeva, who craving for the safety and security of his Lord, wanted Vibishana to be killed in all possible cruel ways; considering an enemy of his Lord as his own. 

Vibishana's appeal to Sugreeva in the first place to help his admission in Rama ghostti demonstrates that Surrender to God is to be preceded by surrender to God's men. His appeal thus complies with not only this but every aspects of SaraNagati as detailed below :

ஆனுகூல்யஸ்ய சங்கல்ப: - conforming to the likes

பிராதிகூல்யஸ்ய வர்ஜனம் - discarding the dislikes with

ரக்ஷஸ்யதீதி விஸ்வாச: - firm belief of salvation 

கோப்த்ருத்வ வரணம் ததா - behold  the God, essentially

கார்பண்யம் - that He expects nothing in return

ஆத்ம நிக்ஷேபே - upon surrendering one's Soul

ஷட்விதா சரணாகதி: satisfy the six sacraments of SaraNagati.

அநந்ய சாத்யே ஸாபீஷ்டே மஹவிஸ்வாசக பூர்வகம் 

ததேகோபாய யாஞ்சா பிரபத்தி சரணாகதி: 

in other words Trusting the Lord as sole Means to His Kingdom vets சித்தோபாய ஸ்வீ காரம், ஸ்வநிகர்ஷம், பகவத் உத்கர்ஷம்.

அக, சரணாகதனுக்கு வேண்டுவன : ஆகிஞ்சின்யம், அநன்ய கதித்வம்  மற்றும் ஸம்சார பயம் காரணமான  சோகம்.

சரண்யனுக்கு வேண்டுவன :கிருபையும், எளிவரவும். புருஷகார சாபீஷ்டை கார்ய வேளையில் வேண்டுமேயானாலும், பல வேளையில் தன்  சக்தி சாமர்த்தியங்களைக் கொண்டே கார்யம் செய்யும்.

VibishaNa's episode fulfils every aspect of  this from both their sides.

RamarpaNam # 531 => 536.

Jai Seeta Ram.

Hanuman SathkAram :

Holding the crest-jewel brought by Hanuman in His bosom, Rama felt Seeta is standing before Him and wanted Hanuma to tell once again what She said.  Hanuman narrating the whole story repeated the words of Seeta as to whether Rama is indifferent towards Her? Why has He not come to kill Ravana or why has He not sent Lakshmana for that matter? What is that She has committed to lose His love? She rather doubted how the Vanara army could cross the sea? If Rama destroys His rival army, filling the entire Lanka with arrows, it will be quite worthy of Him - exasperated She, said Hanuma.

Rama's heart and eyes overflowing with emotions felt short of means to adequately reward Hanuman for the solace and joy he brought to Seeta and to Himself. Then offering to clasp him, took to His arms holding him in tight embrace.

Andal NachiyAr in Her Thiruppavai  verse 27 mentions the same as  '' யாம் பெறு சம்மானம் - நாடு புகழும் பரிசினால் நன்றாக '' 

பாரோர் புகழ - சஞ்சயனும் சுகஸாரணர்களும் இவனுடைய ஆச்ரிதபக்ஷபாதத்தைப் புகழ்ந்து பேசினாப்போலே நாடு சிரிக்கும் படி அவர்கள் வேண்டிற்று பெற்றபடியை ஸ்மரிப்பது.

Here the anecdote concerning a Hindustani Musician who came to SriRangam for a vocal concert in the presence of NamberumaL is worth recalling. 

After rendering his music, Azhagiya ManavaLan ordered HisKaingaryaparaL  to take Him few steps, resting in their arms - what is otherwise known as கைத்தல சேவை.

The Lord is known for His unparalleled gifting qualities, such as the one to Hanuma in this:

ஏஷ ஸர்வஸ்து  பூதேஷு பரிஷ்வங்கோ ஹனூமத:

After reflecting a while, Rama worried how can these monkeys reach the southern bank of the ocean with so much water therein ? and felt miserable in anguish. Sugreeva advised Rama to give up His apprehensions that diminish the might of a man, expressing that the monkey squads they have are gallant and efficient in every respect. When the army crosses the sea with the building a bridge across it, they will emerge victorious as the monkeys are able to change their form at will.

On hearing the words of Sugreeva, Rama asks Hanuman to describe Lanka in detail, which Hanuman obliges, as he saw it. Rama then fixes the auspicious date for the departure of the army towards Lanka.

Planet Phalguni in conjunction with Star Hasta the next day will be inauspicious being a vadathArai and so ordered His troops to depart the very same day they were looking to move. That day being marked by star Uthiram and the moment marked as ''Abhijit'' muhurta. . It was in this moment called ''Vijaya'' the Lord Vamana descended on earth as a child prodigy to sage Kashyapa & Aditi. The same day saw the Lord transcend the three worlds with the feet risen above. 

Rama mounted on the shoulders of Hanuma and Lakshmana on the shoulders of Angada moved towards the southern direction along with the army.

Sugreeva the King of monkeys, Rama and Lakshmana moving at the centre, Satabalai accompanied by tens of crores of monkeys guarded them all. That large army marched like an ocean with great roar of sound. The Visakha star shining without any evil interference and  the trees all through the forest bearing fruits and flowers signalled good omen  

The extensive army marching through day and night, passed through the western ghat encompassing the mountain ranges namely Satyadhri, Malayadhri, Neeladhri, Mahendra Giri and Velavanam along the southern tip of Coumarin peninsula. 

Rama mounted on the peak of Mahendra Giri encountered the ruffling sea waters ahead. He quickly descended down and ordered to take a deviated route through the woodlands of Velavanm to reach the ocean with rock bed and boulders beneath, a place suitable to get to the other side of the shore.

The army stationed there resembled another ocean in contrast. The foaming waves of the sea seem to welcome them all with a glittering teeth of smile.  

With the rising of the Moon in the night and the stars glittering like pearls in the darkness of the sky, Rama relapsed to melancholic mood lamenting about Seeta's separation while Lakshmana consoled Him, until daybreak.

''தம் ப்ரஹ்மாலங் காரேணாலங் குர்வந்தி'' என்று விரஜைக்கு அக்கரைப் பட்டாரை எம்பெருமான் தன்னை ஒப்பிப்பாரை இட்டு ஒபிக்கக் கடவன். ஆனால் ஹநூமானுக்கோ ''கோயில் கட்டணமான'' பிராட்டி வாச ஸ்தலத்தை அவருடைய பிராகிருத சரீரத் தோடே ஒப்பித்த பாக்யம் அவனுடைய பெருமைக்கு சான்று ஆகும்.

ஸர்வ பல பிரதோஹி விஷ்ணுஹு: என்றும் 

தன்னையே தமர்க்கு நல்கும் கற்பக விருக்ஷம் என்றும் 

பேசப் படுமவனான பகவான், ஹநூமானுக்கு  செய்த சத்காரம் போலே நமக்கும் செயவல்லனே !!

RamarpaNam # 526 => 530.

Jai Seeta Ram.

Drushta Seeta : 

After offering salutation to Sugreeva and to glorious Rama and Lakshmana, Dadhimukha returnrd to Madhuvana and informed Angada that his uncle was pleased to hear the arrival of the leaders of monkeys and indeed even after hearing that the Madhuvana having been attacked, he did not develop any anger.  He has asked me to send all the monkeys to his place, so do I, he said. 

Angada assuming that Rama might have heard the news of their arrival thought that it will not be proper to stay there any longer and all the monkeys having taken rest and drinking honey to their hearts brim, what remain to be done is to go and meet Sugreeva and appropriately gave the command to leave immediately.

Where Jambavan is the leader, Angada its the Commander and Hanuman is the Executor, Seeta must be seen. There is no doubt said Sugreeva to Rama, thrashing his tail on the floor in joy.

Lead by Hanuman and Angada, the monkeys all landed near Prasravana the hill where Rama and Sugreeva were assembled.  The monkeys one by one greeting Sugreeva and bowing their head before Rama started narrating the news of Seeta.  Asked whether they met Seeta by themselves, they urged Hanuman to narrate to Rama the incidents because he only did see Her. 

Saluting towards the direction where Seeta is, Hanuman explained how he saw Seeta. Crossing the hundred yojana ocean, Hanuman said he reached the southern shore looking for Seeta in Ravana's city of Lanka. I saw your virtuous wife Seeta in his pleasure garden, entertaining Her longing for you and turning back the evil desire of Ravana. She having decided to die, I could stop that narrating the glory of  Ikshvaku dynasty. 

கண்டனென் கற்பினுக் கணியினை  கண்களால் 

நற் பெருந்தவத்தள் ஆய நங்கையைக் கண்டேன் அல்லேன்;

இற்பிறப்பது என்பதொன்றும், இரும்பொறை என்பதொன்றும்,

கற்பெனும் பெயரதொன்றும், களிநடம் புரியக் கண்டேன்.

--கம்பராமாயணம் பாடல் 25, 29.

Thus Hanuman said : What he saw there was not Seeta, But - Her Class birth, Endurance and Chastity - all the three seated in penance endowed with devotion to Rama was witnessed said he truly.   

As a token of remembrance she narrated the story of Jayanthan, the crow-event that took place during Rama's stay at Chitrakoota and by sending Her jewel for the forehead as a token of remembrance of one more incident of marking red-rock-sand in place of the one wiped out by Rama unintentionally. Hanuman said : I offered to carry Her on my back to your place but Her heart longs for you to come and rescue Her. She said She will sustain a month and not a day more and therefore let us cross the sea and reach there to save Her.

Seeta demonstrating the essence of ''SaraNagati'' in other words the belief that the Lord should come to rescue Her and She labours nothing towards this defines ''Surrender'' in its full form with its five complementing acts: 

1. ஆனுகூல்யஸ்ய சங்கல்ப்பம் ;

2. பிராதிகூல்யஸ்ய வர்ஜனம்;

3. ரக்ஷஸ்யதீதி விசுவாச:

4. கோப்த்ருத்வ வரணம் ததா 

5. கார்பண்யம் .

This is also explained in the following :

அநந்ய உபாயா ஸக்யா

ததேக உபாயதா யாஞ்ச 

பிரபத்தி சரணாகதி: 

ஈஸ்வர பிரவிருத்தி விரோதி ஸ்வபிரவிருத்தி 

தந் நிவிருத்தி பிரபத்தி:

பிரபத்திப் பிரகாரம் :

1. ஸ்வ நிஷ்டை - திரௌபதி போலே ஸ்வகத மாகவல்லது.

2. உக்தி நிஷ்டை - ஆசார்ய-சிஷ்ய உச்சாரண-அனுச்சாரண முகநே ஆகவல்லது.

3. ஆசார்ய நிஷ்டை - ''பிதாமஹம் நாதமுநிம் விலோக்ய பிரசீத மத்விருத்திம் அசிந்தயித்வா'' என சிஷ்யனுக்காக  ஆசாரியன் பண்ணுமது.

 

உபாயாந்தரங்கள் - தன்னையும், மற்றொன்றையும் பொறுக்கும்.

ஈஸ்வரன் தன் ஒருவனையே பொறுக்கும்.

பிரபத்தி இரண்டையும் பொறாது. 

உபாயப் பிரபத்தி '

'நியாசம்'' என்று சாங்க பிரபத்தியாயும் ; 

பக்திக்கு அங்கபிரபத்தியாயும் - இரண்டு வகை.

அனுபாய பிரபத்தியாவது - பிரபத்தியை உபாயமாக்குவது அபராத கோடியிலே சேரும் என்பது.

ஆக, விடுவித்துப் பற்றுவிக்கிற ஈஸ்வரனே உபாயமாகும். 

பிச்சை எடுத்தானாம் பெருமாள், அத்தைப் பிடுங்கினாராம் ஹனுமான், என்பது பழமொழி. 

அதாவது ''சேதன லாபம் ஈஸ்வரனுக்கே'' என்கிற ''ஆத்ம ரக்ஷண  வியாபாரம் பகவானுடையதாக இருக்க, சீதையினுடைய ரக்ஷணத்தில் ஹனூமான் யத்தனிப்பது அவன் தொழிலை விலக்குவதாகும். 

அதற்கு அவகாஸபிரதானம் பண்ணாதபடிக்கு சீதை நடந்தது பிரபத்தி சாஸ்திரத்துக்கு பண்ணின விளக்கவுரையாகும்.

Moved by what Hanuman said Rama holding the jewel in his bosom began to weep, uncontrollably. Seeing the jewel, Rama felt as though he got the sight of Seeta Herself. If Seeta can survive for a month means She is surviving for long. Without the black eyed Seeta I can not survive even for a moment. Take me to where She can be seen, Rama wailed asking what my sweetheart has to say sweetly, being separated from Me? 

Andal too in Her Nachiyar Thirumozhi (பதிகம்-12) expresses the same sentiments as Rama does here :

மதுரைப் புறதென்னை உய்த்திடுமின் ;

ஆய்பாடிக்கே என்னை உய்த்திடுமின் ;

யமுனைகரைக்  கென்னை உய்த்திடுமின் ;

பொய்கைக் கரைகென்னை உய்த்திடுமின்;

பத்த விலோசனத் தென்னை உய்த்திடுமின் ;

பாண்டி வடத் தென்னை உய்த்திடுமின்;

கோவர்தனத்தே என்னை உய்த்திடுமின் ;

துவராபதிக் கென்னை உய்த்திடுமின்;

--என்று ஆண்டாள் கண்ணனுள்ள விடத்தில் தன்னைக் கொண்டு விடும்படி உற்றாரை வேண்டினபடி நோக்கலாம்.

The longing by the ParamAtman for Atma samslesham is perceptible to what the Soul attempts, as the saying goes

ஸ்வம் ஆத்மநி   ஸம்ஜாதம் ;

ஸ்வாமித்வம் ப்ரஹ்மணி ஸ்திதம்.

Hanuman describing Her miserable state puts forth Her request asking Rama, Lakshmana and Sugreeva to destroy Lanka together with Ravana and his army and take Her back to Ayodhya. ''If Rama is eager to save me, let Him kill Ravana in the battle quickly with His sharp arrows. Why not they paying attention when they are capable of the same? Without doubt I have done some impure act'' -- Seeta blames Herself for all that happened to Her, although is not culpable of any intentional ones, She claims to have done two unintentional ones : They are :

1. பிரயோஜனாந்தர பரதை -- in respect of the Maya-miruga &

2. பாகவதாபசாரம் -- towards Lakshmana.

''அஸ்ய ஈஷா ஜகது, விஷ்ணு பத்நி''  என்கிற பெரிய பிராட்டிக்கும் இத்தகைய குற்றங்கள் ஏற்படுமாகில் அவைகளின் க்ரூரதைக்கு இவை பிரதீகமன்றி பிராட்டிக்கு குறை அன்று.

Killing Ravana with his relatives in the battle, Rama will certainly take you to the city of Ayodhya -- Rama returning from exile will be anointed the Crown of Ayodhya along with you. The soothing words spoken thus by me, Hanuman explained Rama that peace will return to Her. 

Hanuman speaking about himself to Seeta asked Her to  consider him the least of the powerful monkeys in Sugreeva''s army. This is not true but are simply the words of modesty by Him. 

So also 

Less desire ( பொருளளவில் எளிமை);

Noble thinking ( மனதளவில் எளிமை) &

Simple living ( உடலளவில் எளிமை) 

will make us worthy of Rama Bhakthi and Hanumath Krupa.

Jai Seeta Ram !! Jai Hanuman !!!